FanFic : Sherlock Holmes Movie : A Game of Shadows
Title : I am alone
Pairing : John H Watson * Sherlock Holmes
Rating : PG
...........................................................
นี่มันฝันร้ายชัดๆ ฮันนีมูนแสนวิเศษพังยับไม่เป็นท่า ถูกยิงด้วยปืนกล ห้องโดยสารถูกระเบิด ถูกหมายหัว และที่เลวร้ายสุดๆก็คือภรรยาที่เขารักถูกเพื่อนสนิทจับโยนลงจากรถไฟ!! กลางทางและบนสะพานตอนรถไฟวิ่งอยู่อีกด้วย!!
ฝันร้ายที่แสนใกล้เคียงกับคำว่าหายนะเลยก็ว่าได้
หมอวัตสันนั่งอยู่บนขบวนรถไฟที่เพิ่งถูกเพื่อนสนิทระเบิดจนกลายเป็นรูโหว่ขนาดยักษ์ ขนาดพอจะจับคนบางคนโยนลงไปให้หายเจ็บใจ แต่เขาก็ทำไม่ได้แม้ตอนนี้จะรู้สึกโกรธอยู่ก็ตาม ก็เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมายาวนาน ร่วมหัวจมท้ายกันมา ทำคดีด้วยกัน อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันมานาน จนเกิดความผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง และเพื่อนตัวแสบที่ว่าก็ทำเพื่อช่วยเขา
ถึงวิธีการของโฮล์มส์มันไม่น่าให้อภัยสุดๆ
“เฮ้ หมอเอาน้ำแข็งประคบซะจะได้หายปวด” เชอร์ล็อค โฮล์มส์ เดินเข้ามาหาเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ เขากลับมาพร้อมกับแก้วใสน้ำแข็งเปล่าๆ แน่นอนว่าไม่ได้เอามาใส่เครื่องดื่มแต่เอามาประคบรอยบวมช้ำที่เกิดจากการสู้ศึกเมื่อไม่นานมานี้
“ขอบคุณ โฮล์มส์”วัตสันรับแก้วมาและประคบลงที่รอยบวมซ้ำ นักสืบเจ้าปัญหานั่งลงข้างๆเพื่อนสนิท
“คุณยังเคืองผมอยู่ใช่มั้ย?”
“ใช่ ผมเคืองคุณอยู่”วัตสันไม่ปฏิเสธ แต่ก็ต้องขอบคุณนักสืบตัวยุ่งที่ช่วยให้เขาชะตาไม่ขาดไปเสียก่อน
“เธอปลอดภัยแน่วัตสัน ผมกะเอาไว้แล้ว”โฮล์มส์ยังยื่นยันถึงเรื่องความปลอดภัยของแมรี่ ตอนนี้คงต้องเรียกคุณนายวัตสันสินะ...
พอคิดถึงตรงจุดนี้ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาที่อก และถึกถึงภาพวันที่เขาส่งตัวเพื่อนสนิทเข้าสู่งานวิวาห์ ที่เขาทำเพียงได้แต่ส่งยิ้มเจื่อๆไปให้ ทำเหมือนมีความสุขไปด้วยแต่ไม่เลยสักนิด...
“แต่ผมไม่โกรธคุณแล้ว คุณมีเหตุผลที่ต้องทำ”วัตสันเข้าใจ
“ทุกอย่างจะดีขึ้นหลังจากนี้วัตสัน คุณกับแมรี่จะได้ใช้ชีวิตอย่างคู่สมรสทั่วไป”
...คนที่เขารักกำลังจากเขาไปหมดทั้งไอรีนทั้งหมอเพื่อนยาก โอกาสเหลือน้อยเต็มที เขาจะใช้โอกาสที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุด
เปลือกตาของโฮล์มส์ค่อยๆปิดลงอย่างเชื่องช้าเหมือนถูกถ่วงเอาไว้ เขาเอนตัวลงไปซบไหล่ของวัตสัน เขาเหนื่อยมากวันนี้
“โฮล์มส์”วัตสันไม่รอช้าที่จะโอบไหล่ของอีกฝ่ายเอาไว้แน่ ยึดร่างของนักสืบตัวยุ่งที่จู่ๆก็ผล็อยหลับไปเอาไว้ ไม่ให้ตกจากรถไฟที่มีความเร็วขนาดนี้ แน่นอนว่าถ้าตกลงไปไม่ใช่แค่หัวแตก แต่ไม่ตายก็พิการตลอดชีวิต
“ไม่ระวังตัวเอาซะเลย”
ต้องให้คอยดูแลอยู่เรื่อย สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คืออยู่ข้างโฮล์มส์ช่วยปิดคดีสุดท้ายนี้
.........
“ผมบอกแล้วว่าอย่ากินเหล้าของพวกยิปซี วัตสัน”
“คุณดูแย่กว่าผมอีกรู้ตัวมั้ย”
หมอวัตสันแบกร่างของคู่หูนักสืบเข้ามาในเต็นท์ที่พักของยิปซี วันสันกึ่งลากกึ่งอุ้มพยุงร่างของโฮล์มส์ที่ดูแย่กว่าเขามาก เขาวางร่างของคู่หูลงบนเตียงอย่างทุลักทุเล ประคองตัวเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไปทับคนเมา
“ผมไม่ได้เมาวัตสัน...แค่คล้อยตามฤทธิ์ของผลไม้หมัก”โฮล์มส์แผ่อยู่บนเตียง บนด้วยน้ำเสียงออดๆแอ่ดๆการลากน้ำหนักเสียงที่ไม่เท่ากัน คือสัญญาณที่ดีที่บอกว่า ‘เมาแล้ว’
“นั่นแหละที่เรียกว่าเมา โฮล์มส์”วัตสันนั่งลงข้างๆร่างของโฮล์มส์ “คุณควรพักเสียตื่นขึ้นมาจะไม่ได้ปวดหัวเพราะฤทธิ์ของมัน”
มือของวัตสันไล้ไปตามโครงหน้าของนักสืบอ่อนโยนราวกับจะกล่อมให้อีกฝ่ายหลับ ผลไม้หมักที่โฮล์มส์เรียกมีฤทธิ์เหนือความฉลาดของนักสืบ
“ผมขอตัวก่อนดีกว่า คุณจะได้พัก”
หมอหนุ่มกำลังจะลุกขึ้น แต่ทว่ากลับถูกคนเมาจับแขนเสื้อเอาไว้ และออกแรงดึงจนร่างสูงเซล้ม หมอวัตสันเกือบล้มทับร่างของคู่หูที่นอนแผ่อยู่บนเตียง เขาสามารถฝืนตัวเองเอาไว้ได้ นักสืบเจ้าเล่ห์โอบแขนรอบคอของวัตสันเอาไว้ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของเหล้ายิปซี ทำให้วัตสันเห็นว่าตอนนี้นักสืบเจ้าปัญหาช่างดูยั่วเย้าเหลือเกิน หรือฤทธิ์เหล้ายิปซีนั้นมีผลกระทบต่อตัวโฮล์มส์โดยตรง
“โฮล์มส์?” วัตสันสัมผัสได้ถึงลมหายใจของโฮล์มส์
“อยู่กับผมก่อนจะได้มั้ย...ผมต้องการคุณ”
เหล้ายิปซีมีผลกระทบกับโฮล์มส์มากกว่าที่เขาคิด นอกจากรูปลักษณ์แล้วยังมีผลกระทบต่อการแสดงออก
นี่เป็นอีกครั้งที่โฮล์มแสดงออกถึงความต้องการที่แท้จริงออกมาให้วัตสันเห็น มันผิดวิสัยของโฮล์มส์
“โฮล์มส์คุณเมามากแล้ว...ถ้าคุณไม่เมาคุณคงไม่พูดหรือแสดงออกแบบนี้” วัตสันพยายามเรียกสติของคู่หูกลับคืนมา
“เพราะแบบนี้ไงผมถึงกล้าแสดงสิ่งที่ผมต้องการจริงๆออกมา” โฮล์มส์ดึงร่างของหมอวัตสันให้เข้ามาใกล้ เขาจูบลงไปที่ริมฝีปากแห้งผากของวัตสัน เขาพลิกมาเป็นฝ่ายนำ แลนั่งอยู่บนหน้าขาของวัตสัน เพราะมีฤทธิ์เหล้าเป็นตัวช่วยกระตุ้นเขาถึงกล้า และคล้อยตามไปกับการถูกมันชักจูง
“โฮล์มส์ หยุด...”
วัตสันจับไหล่ของนักสืบเอาไว้ แววตาของโฮล์มส์เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ที่เด่นชัดที่สุดคือความเหงา โดดเดี่ยว และอ้างว้าง ต้องการใครสักคนมาอยู่ด้วย ความรู้ในด้านต่างๆของโฮล์มส์ตอนนี้ไม่สามารถช่วยให้เขาเอาชนะอารมณ์กับความต้องการที่แท้จริงที่ระเบิดออกมาได้ เขากำเสื้อเซิ้ตของวัตสันเอาไว้แน่นร่างกายสั่นเทาราวกับเด็กน้อยที่หวาดกลัว และซบหน้าลงไปที่ไหล่ของวัตสัน
“โฮล์มส์ คุณสัญญากับผมแล้วว่ามันจะไม่มีอะไรเกินเลยหลังจากที่ผมแต่งงาน”
จริงสินะ...สัญญากันเอาไว้แล้ว ถึงแม้จะเจ็บปวดก็ตาม เขาเองก็เคารพการตัดสิ้นใจของวัตสัน เขาทนได้...บางครั้งก็ฝืนไม่แสดงออกมา
“ผมแค่รู้สึกแย่เมื่อคิดว่าเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ผมจึงอยากอยู่กับคุณ นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราอยู่ด้วยกัน ผมคิดเสมอว่าตอนนี้มันคุ้มค่าที่สุด”
ทำไมต้องทิ้งเขาไปด้วย...
วัตสันลูบหลังของโฮล์มส์เชิงปลอบใจเรื่อยไปถึงเรือนผมสีดำยุ่งเหยิง นี่คือสิ่งที่อยู่ในใจของโฮล์มส์จริงๆ โฮล์มส์ไม่รู้ว่าเขาเองก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่ต้องเลือก “ผมไม่ได้ทิ้งคุณไปไหนเสียหน่อย ถ้าหากคุณเหงาผมก็ยินดีจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ...โฮล์มส์?”
โฮล์มส์แน่นิ่งไปแล้วการหายใจที่สม่ำเสมอทำให้วัตสันรู้ว่าอีกฝ่ายเข้าสู่ห่วงนิทราไปแล้ว เขาวงร่างของโฮล์มส์ลงบนเตียง และล้มตัวลงนอนข้างๆ
คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว คุณยังมีผมอยู่ข้างๆเสมอ
.........
ดูเหมือนเรื่องที่โฮล์มส์บอกว่า ‘มันอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกันมันจะเป็นความจริง...’
...........................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น